İnsan - Kulluk - Yaradılış Gayesi

GÖLGE KOVALARKEN YORULDU ÖMRÜM

Yıllar bir bir gitti, mevsim hep hazan
Duymadım bir muştu, yok ezberbozan
Muradıma erdim hayalde bazen
Hasrete, firaka yar oldu ömrüm.

Dünyanın hamuru dertle yoğrulmuş
Çile harmanına insan savrulmuş
Yanmış, sönmüş yine, yanmış kavrulmuş
Kor oldu, kül oldu, nar oldu ömrüm.

Dünyayı sevenin hali yamandır
Elde kalan buğday değil samandır
Sonu müflisliktir, bedbaht zamandır
Şeytana, hevese kâr oldu ömrüm.

Elmas satılır mı cam parçasına
Değiştim deryayı bir su tasına
Düğünsüz beş para etmez ki kına
Gölge kovalarken yoruldu ömrüm.

Kızgın çöle düştüm yağmur aradım
Katran karasında bir nur aradım
Vefayı dilendim, uğur aradım
Uğursuz dünyaya darıldı ömrüm.

Musibet, hastalık, belâ, dert derken
Cefa denizinde safa ararken
Minarede salâ okunur erken
Yaralı ceylandı, vuruldu ömrüm.

Çöplükte hazine bulunmaz Halil
Ahiret yurdundur; burası değil
Ebedî hayattır yegâne menzil
Kördüğüm, muamma, sır oldu ömrüm.

İlgili Şiirler