Çöl vahşi ve ıssızdı, bahardan habersizdi
Dikenler yol vermezdi filizlenir diye gül
Yılanlar zaptetmişti bağları, bahçeleri
Zehir saçıp âleme diyorlardı niye gül
Murad-ı İlâhî kan, fitne, zulüm olamaz
Hilkat-i kâinattan elbette gaye gül
Kâinat sancılandı, kırıldı sabır taşı
Nicedir edilirdi dillerde hikâye gül
Nihayet teşrif etti çiçeğin en güzeli
Rahman’dan insanlığa verildi hediye gül
Emsalsiz suretine âşık oldu insanlık
Şüphesiz güzellikte en ileri paye gül
Heyhat bazı bedbahtlar fark edemedi onu
Kara çalıymış gibi göründü gabiye gül
Masumları kurtardı, çölü gülşen eyleyip
Mezar dikeni değil, yakışır sabiye gül
Yürekleri kuşattı muhteşem rayihası
Kirlenmiş nefisleri eyledi tezkiye gül
Gül devrinde yaşanan inkılab-ı azîmdi
Mütemerrid ruhları eyledi terbiye gül
Rengine müptela olan kalpleri cilaladı
Temizlendi insanlık eyledi tasfiye gül
Gölgesine sığındı cümle fakir fukara
Hudutsuz şefkatiyle eyledi himaye gül
Cehennem gibi çölü nasıl cennet eyledi
Elcevap: Ondaki yegane sermaye gül
Kurdu kuzuyla kardeş, düşmanları dost yapan
Ahlâk, fazilet gül, en yüce seciye gül
Merhamet abidesi etti Vahşi’yi bile
Gönderdi defalarca nurdan davetiye gül
Karşısına dikildi ordularla habis ruh
Telaşsız, tereddütsüz eyledi reddiye gül
Solduramaz kasırga, Allah’tı yari çünkü
Melekler ordusuyla edildi takviye gül
Lâilâhe illallah, Muhammed Resûlullah
En güzel şiir budur, en güzel kafiye gül (şah beyit)
Altmışüç yaşındayken hazan mevsimi geldi
Vefatıyla âlemi boyadı acıya gül
Mutluluk vesilesi, aşkın sembolü lâkin
Ondan sonra matemdir, sebeb-i mersiye gül
Onsuzdur bu kâinat lâkin umutsuz değil
Kur’an ve Sünnetini eyledi tavsiye gül
Bu gül kasidesi ki Fuzulî olur mu hiç
Su kasidesine ki kabul et haşiye gül
Bin kaside yazsan da naatlar ilan etsen
İsraf değil ey Halil, lâyık medhiyyeye gül