Suçu Kur’an öğretmek, yeni yazı bilmezmiş;
Bozuk ezan çıkalı hep ağlarmış, gülmezmiş;
Çok lakırdı etmezmiş; sordum meslek ne, ne iş?
“Angarya” dedi, sustu Kader Mahkumu.
“Angarya” dedi lâkin ücreti, ecri büyük;
Engin gönüllü adam, parayı etmemiş yük;
“Memleket nere?” dedim, konuştu boynu bükük:
“Antalya” dedi, sustu Kader Mahkumu.
Hey gidi mazlum hoca, asılacak yakında;
Tereddütsüz, telaşsız hem de işin farkında;
Bir iç çekti; intikam kılıcı bekler kında:
“Eşkiya” dedi, sustu Kader Mahkumu.
Hep Kur’an’la meşguldü, Allah ecrini versin;
Ne bahtiyar adamdı; yüce makama ersin;
Sordum: “Zulme uğradın, bu duruma ne dersin?”
“Bir rüya” dedi, sustu Kader Mahkumu.
Ölüme ramak vardı yine olmadı mahzun
Adama işlemiyor, atılsa da bin kurşun
“Kabir karanlık” dedim, sordum: “Kork muyormusun?”
“Nur, ziya” dedi, sustu Kader Mahkumu.
Belliki vuslat aşkı yanıyordu kalbinde
Ahbaba kavuşmaktı ölüm onun indinde
Sordum: “Seni kim bekler ahirette, kabrinde?”
“Evliyâ” dedi, sustu Kader Mahkumu.
Babayiğit adamdı, iriydi, cüsseliydi
Nuryüzlü, sakallıydı, sarıklı cübbeliydi
Gözyaşlarımı sildi, ağlama der gibiydi;
“Duaya” dedi, sustu Kader Mahkumu.
Sabaha karşı üç beş adam çıkıp geldiler;
Sarığı çıkar deyip, şapka teklif ettiler;
Yeni ezanı oku, affedelim dediler;
“Hadi ya!” dedi, sustu Kader Mahkumu.
